Η πιεστική πραγματικότητα αναδεικνύει το γεγονός ότι η συζήτηση για τις νομοθετικές αλλαγές στην Παιδεία δεν χωρά αναβολές

Οι κοινοβουλευτικές εργασίες, τούτες τις μέρες, για το Nομοσχέδιο για την Παιδεία, δίνουν τη δυνατότητα για έναν αναστοχασμό γύρω από την έννοια, το εύρος και το βάθος των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα, ξεκινώντας από αυτές που πραγματικά αποτέλεσαν τομή στην πορεία της χώρας. Στην ιστορική αυτή αποτίμηση κάθε πολιτικός ή ακαδημαϊκός δάσκαλος, κάθε εκπαιδευτικός και κάθε πολίτης δικαίως χρησιμοποιεί ως αφετηρία τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Τον πολιτικό που αντιμετώπιζε την εκπαίδευση ως προσωπικό ζήτημα, επειδή αποτελούσε τη βάση του συνολικού μεταρρυθμιστικού του σχεδίου. Άλλωστε, όπως, δήλωνε ο ίδιος «η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση πρέπει να συνομιλεί με την κοινωνία. Τον απασχολούσε η μόρφωση των πολιτών και τον ενδιέφερε η διάχυση της στοιχειώδους και μέσης μόρφωσης […], σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού».

Με την πάροδο των χρόνων αντιλαμβανόμαστε πως η πιεστική πραγματικότητα, αναδεικνύει το γεγονός ότι η συζήτηση για τις νομοθετικές αλλαγές στην Παιδεία δεν χωρά αναβολές. Δεν υπάρχει περιθώριο για άσκοπες αντιπαραθέσεις και πολύ περισσότερο δεν χωρούν μικρο-κομματικοί χειρισμοί. Η συνολική μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού τοπίου της χώρας αποτελεί εθνική προτεραιότητα και γι’ αυτό επιβάλλει να αναζητήσουμε κοινούς τόπους στις πολιτικές μας αντιλήψεις. Ο φόβος και μόνο της ταύτισης δεν πρέπει να μας ωθεί αντανακλαστικά στην υιοθέτηση διαμετρικά αντίθετων θέσεων, ιδιαίτερα σήμερα που η κοινωνική πραγματικότητα απαιτεί από το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής μια πραγματιστική και αποτελεσματική κεντροαριστερή πρόταση διακυβέρνησης κόντρα στον ψευδομεταρρυθμισμό της Ν.Δ. και τις εξωπραγματικές θέσεις της Αριστεράς.

Στη συζήτηση για την Παιδεία, που τείνει να λάβει ιδεολογικά χαρακτηριστικά και να οδηγήσει στα πολιτικά χαρακώματα τις πτέρυγες της βουλής, ο δικός μας πολιτικός χώρος, προσέρχεται από θέση ισχύος. Οι γενναίες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις της μεταπολίτευσης φέρουν τη σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ και των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κώστα Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου. Από το Νόμο Πλαίσιο του ’82 με το αίτημα για δημοκρατία στα πανεπιστήμια, για την οξυγόνωση των ΑΕΙ με το άνοιγμα στη κοινωνία και την προστασία της διακίνησης ιδεών, μέχρι το νόμο του Πέτρου Ευθυμίου με την εισαγωγή των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων στο χάρτη της Ανώτατης Εκπαίδευσης, αλλά και μέχρι το νόμο της Άννας Διαμαντοπούλου το 2011 που χαρακτηρίστηκε ως υπόδειγμα πολιτικής συναίνεσης με την ψήφισή του από 255 βουλευτές, γίνεται αντιληπτό πως η συναίνεση για την Παιδεία, προσλαμβάνει ιστορικό χαρακτήρα.